Υγρασία πολύ,και ενα αφιλόξενο παλίο κρεβάτι...Που βρίσκομαι?Αριστερά στο βάθος μια χαραμάδα μπαίνει ενα αμυδρό φως...Πόρτα είναι...Πάω προς τα εκεί...Ανοίγω...
Προσπάθησα να σηκωθώ όρθιος, όμως κατάλαβα ότι πατούσα πάνω σε κάτι ασταθές και σίγουρα, όχι τοσο στερεό όσο ένα πάτωμα. Ταυτόχρονα, ένιωθα σαν να με είχαν καταβρέξει με ένα υγρό που είχε μια περίεργη μυρωδιά.
Ένα φεγγάρι..πανέμορφο..Μου φάνηκε πως πρώτη φορά έβλεπα τέτοιο..Η ομορφιά του άγριου τοπίου με συνεπήρε..Θέλησα να παω στη θάλασσα,να την αγγίξω,να νιώσω τη ζεστασιά του νερού αυτή την ώρα..
Αλλά πρώτα έπρεπε να καταλάβω πως βρέθηκα μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Και κυρίως...πως θα έβγαινα από αυτό. Τίποτα δεν ήταν οικείο. Ψηλαφώντας λίγο, βρήκα την πόρτα. ΄Ηταν κλειδωμένη...
Ό,τι κι αν μου συνέβαινε πάντα προσπαθούσα να μη φοβάμαι. Ίσως τώρα η απορία μου να ήταν μεγαλύτερη από το φόβο...Γιατί δε θυμάμαι τίποτα, αναρωτήθηκα...Άρχισα να ψάχνω για κάποιο συρτάρι. Ίσως κάποιο κλειδί...
Ψάχνωντας στα συρτάρια βρήκα ενα λυχνάρι. Χαρά μου!! Αν μπορούσα να το ανάψω θα ήταν πιο εύκολο να ψάξω για το κλειδί. Καθως το ψηλαφούσα εμφανίστηκε ενα τζίνι!!!! Τι θες, με ρώτησε...
το μονο πραγμα που ηθελα απ'το τζινι ηταν ενας αναπτηρας.. θελω να αναψω το τσιγαρο που υπηρχε πισω απο το αυτι μου και να κατσω σε μια γωνια ωστε να μπορεσω να συλλογιστω..
συλλογιστικα λοιπον και βγηκα στο συμπερασμα πως ενιωθα ΥΠΕΡΟΧΑ!! μα πως γινεται αυτο? μηπως το συναισ8ημα οτι ξεφυγα απο ολοι την σαπιλα που κυβερνουσε εξω με χαροποιησε?
OMΩΣ ΜΑΤΑΙΑ...ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ ΑΠΟ'ΚΕΙ ΜΕΣΑ.ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ.ΑΓΝΩΣΤΗ...ΜΑ ΤΟΣΟ ΓΝΩΡΙΜΗ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ.ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΑΝ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ Η ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΑ ΖΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ....
Είχα ένα φοβερό πονοκέφαλο. Τι είχε συμβεί το βράδυ? Σκόρπιες σκέψεις γύριζαν στο μυαλό μου. Είχα δει οράματα με τζίνι, είχα δει λυχνάρια. Κάτι μου είχαν κάνει σκέφτηκα. Ήμουν στο ίδιο δωμάτιο. Άπλετο φως έμπαινε πλέον σε αυτό και ένιωθα αποφασισμένος να βγω από εκει μέσα με τον ένα η τον άλλο τρόπο...
...ακούστικαν βήματα έξω από τη πόρτα.. Το φως "έπαιζε" στη χαραμάδα από τις σκιές που ερχόντουσαν προς το κλειδωμένο δωμάτιο.. "Πρέπει να κοιμάται ακόμα..." μια γυναικεία φωνή ακούστηκε να ψυθιρίζει.. Αμέσως κατάλαβα ότι έρχονται προς το μέρος μου και έτρεξα στο κρεβάτι απ' όπου σηκώθηκα..
Ξάπλωσα βιαστικά και έκανα πως κοιμάμαι. Προσπαθούσα να παραμείνω ήρεμος αν και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Άκουσα την πόρτα να ξεκλειδώνει και να ανοίγει τρίζοντας. Το δωμάτιο γέμισε φως και κάποια άτομα μπήκαν μέσα και στάθηκαν μπροστά στο κρεβάτι
Το παράδοξο ήταν ότι δεν μπορούσα να διακρίνω τα πρόσωπά τους. Μόνο το σχήμα των σωμάτων τους που διέφερε από σκιά σε σκιά. Άλλοι είχαν αντρικές αναλογίες κι άλλοι γυναικείες. Είχα παγώσει και προσπαθούσα να μην αντιδράσω. Τότε άκουσα
..."Ευτυχώς κοιμαται ακομα. θέλει τουλάχιστον άλλες δύο με τρεις ώρες για να συνέλθει. Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα για να δούμε τι θα πράξουμε στη συνέχεια".
Αυτό ήταν..Βγήκαν έξω και έγω έμεινα μόνος,παράλυτος απ' το φόβο μου χωρίς να μπορώ καν ν αναπνεύσω.το μόνο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ ήταν πως θα καταφέρω ν βγω απο αυτόν τον εφιάλτη.'Όταν ξαφνικά μια ανάμνηση απο την χτεσινή βραδυά ήρθε στο μυαλό μου..
το Μπράντι ή και το ουίσκι?! Αυτό το αναθεματισμένο ουίσκι που τυρανούσε τον οισοφάγο μου όπως η κόμπρα που χτυπάει το ανυποψίαστο θύμα με τον δηλητήριο της. Επρεπε να πάρω Μπακάρντι...
με Cola , έπρεπε να φάω και μερικά φυστίκια να ρουφήξουν τα υγρά. Αυτή η καούρα με είχε τρελάνει. Έτρεξα στο κτίριο σαν τρελός να φύγω , στην άλλη άκρη του διαδρόμου όμως είδα έναν σκοτεινό φρουρό να με σημαδεύει με ένα αστροπίστολο
κατευθείαν έβγαλα απο τη πίσω θήκη το υπερόπλο ακτίνων Ω που μου έδωσε ο τρισμέγιστος Πολύκαρπος πριν φύγω για την άκρος απόρρητη αποστόλη μου.Δε σάστησα καθόλου
μουρμούρισε κάτι σε μια γλώσσα που δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά, κατέβασε το όπλο αφού είδε ότι πάγωσα στη θέση μου και τότε διέκρινα στο άλλο του χέρι το Δοχείο
Τον κοίταξα στα βλοσυρά μάτια του, κατάλαβε αμέσως πως είμουν ικανός για τα πάντα. Με μια αστραπιέα κίνηση εκτόξευσα τις ακτίνες Ω στο προσωπό του και εκτινάχθηκα σαν αίλουρος να σώσω το Δοχείο.Δυστυχώς ήταν αργά
το δοχείο έπεσε κάτω και έγινε χίλια κομμάτια. Μαύρες σκιές ξεχύθηκαν στον διάδρομο και χιλιάδες ψίθυροι μου τρύπησαν στα αυτιά. Μια σκιά τύλιξε το κεφάλι μου και άκουσα μια φωνή : Πήγαινε επάνω στο βουνό και κρύψου, θα έρθουν για να σε πάρουν...
Καμιά λογοκρισία , δεν μπορώ να επαναφέρω τα σχόλια που διαγράφτηκαν . Προσπάθησα να τους αλλάξω σειρά για να βγάζει νόημα η ιστορία και κατά λάθος τα έσβησα. Στείλε μου με mail τα στοιχεία σου , να σε κάνω διαχειριστή αν θες. Η ιστορία συνεχίζει, ζητώ ταπεινά συγνώμη για την παρέμβαση. Ας συνεχίσει η αφήγηση.
βγήκα έξω όπου βρήκα σταματημένο το πολυόχημα ανέβηκα και έβαλα μπρος τον πανίσχυρο κινητήρα. Ένα δευτερόλεπτο πριν ξεκινήσω την είδα! Μιά υπέροχη φυσιογνωμία ένα σαγηνευτικό σώμα ντυμένο πολύ ελαφρά αν σκεφτείς το χιονισμένο τοπίο ερχόταν προς το μέρος του υπεροχήματος αργά και προσεκτικά, σαν να την κυνηγούσαν κάποιοι ...
την περίμενα,άνοιξα την πόρτα του Shadow 4000 και αυτή μπήκε μέσα..Χώρις να χάσω στιγμή της έδωσα το τζάκετ μου και κατευθύνθηκαμε προς το βούνο,αφήνοντας πίσω μας πελώριους τοίχους σκόνης..
Δε περίμενα μια τέτοια εξέλιξη.Ολα τα υπερόπλα μου ειναι ανίσχυρα μπροστά στο ασύγκριτο και ανυπέρβλητο συναίσθημα του έρωτα.Καθώς η αιθέρια μυρωδιά των αιγυπτιακών ελαίων εμπλούτισε το τζάκετ μου, έχασα τη προσοχή μου και δεν αντιλήφθηκα τα κτήνη που με κυνηγούσαν
Παράλληλα την παρατηρούσα με την άκρη του ματιού μου. Το πρόσωπό της ήταα σοβαρό και πολύ καλοφτιαγμένο. Πίσω όμως από αυτή την ομορφιά ένιωθες αμέσως την εξυπνάδα και οι κινήσεις της πρόδιναν έναν εκλεπτυσμένο χαρακτήρα. - Ευχαριστώ πολύ μου είπε ήρεμα, λέγομαι Ελένα, Ελένα Σερέτη. Είμαι η υπεύθυνη του πειραματικού σταθμού. Σίγουρα αυτοί που μας ακολουθούν είναι η ομάδα που προσπαθησε να καταστρέψει τις μονάδες λήψης και την συστοιχία των εξωτερικών κεραιών. Είναι πιθανόν επικίνδυνοι, πρέπει να βιαστούμε.
"Κατάσκοπος!" φώναξε μια φωνή μες στο μυαλό μου "μην την εμπιστεύεσαι!". Και είχε δίκιο! Πώς θα μπορούσε να είναι η Έλενα, η Έλενά μου; Πώς ήταν δυνατόν να είναι αυτή και να μη με αναγνωρίζει; Χωρίς να πω κουβέντα, με το ένα πλοκάμι έπιασα το πηδάλιο, με το άλλο άνοιξα τους διακόπτες κρυο-ανάφλεξης και με το τρίτο σκούπισα τον ιδρώτα που έμπαινε στις κεραίες μου.
Και τότε τρελλάθηκα. Αυτό που έβλεπα ήταν πέρα από κάθε φαντασία....Ήταν η αλήθεια. Η Ελένα, η γλυκιά Ελένα, έχοντας βγάλει όλα της τα ρούχα στέκοταν γυμνή και σαγηνευτική μπροστά μου. "Με θέλεις?" ψιθύρισε. Λίγο ακόμη και θα ξεχνούσα ότι ήμουν γκέι. Σάστισα. Τα πόδια μου έγιναν ζελέ.
...ακούστηκε μια φωνή από το ιντερκόμ. "Μπάμπη εσύ;" φώναξα! Ο πιστός μου φίλος, που δεν με είχε εγκαταλείψει ποτέ! Ούτε στη μάχη του Υπεριώνα, ούτε στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο Θ της Αντιόπης, ούτε κι ακόμα σε κείνη τη συναλλαγή με τα πλαστά κουτάβια στην έπαυλη του Δρος Έλκφρτνι. "Μπάμπη!", φώναξα! Όσο μπορεί να φωνάξει βεβαίως ένα πλάσμα σε κατάσταση ζελεοποίησης και πλήρους απουσίας φωνητικών χορδών, όπως εγώ..
ΓΡΗΓΟΡΑ ΟΜΩΣ ΣΥΝΗΛΘΑ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΑΝΕΚΤΗΣΑ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΠΤΕΡΥΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΤΗ ΤΡΟΜΕΡΗ ΠΑΛΙΡΟΙΑ ΠΟΥ ΜΑΙΝΟΤΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ.
Ο πράκτορας Μ. κοίταξε ανήσυχος τις ενδείξεις. "Μήπως το έχουμε παρακάνει;" είπε κοιτώντας την πράκτορα Ε. αλλά αυτή δεν του έδωσε σημασία. "Οι σφυγμοί είναι πάνω από 200 και οι νευρικές συνάψεις έχουν πάρει φωτιά! Δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα!" είπε σε μια προσπάθεια να
καταλαγιάσει τα πνεύματα."Σταμάτησα στη μέση της σκοτεινής λεωφόρου και βγήκα έξω από το μπατμομπίλ.Η Έλενα με κοίταζε σαστισμένη.Δεν έδωσα σημασία,συνέχισα να περπατάω στη λεωφόρο ώσπου όταν έφτασα στο διάζωμα μη μπορώντας να συγκρατηθώ άλλο,έκανα εμμετό.Μαζί με το σπλινάντερο που με λαιμαργία είχα φάει χθες το βράδυ βγήκαν και κάτι ραδιενεργά χαπάκια.Αμέσως ένιωσα πολύ καλύτερα.Όλες οι παραισθήσεις είχαν εξαφανιστεί.Ήμουν ξανά άνθρωπος.
Αντίθετα η Έλενα δεν ήταν πια η Έλενα αλλά ένα τραπεζάκι με ρόδες. Και δεν ήμουν πια στο δρόμο αλλά σε κάτι σαν κρεβάτι νοσοκομείου. Γύρω μου βρίσκονταν άνθρωποι με άσπρες ρόμπες σαν γιατροί. Όλοι με κοιτούσαν αμίλητοι εκτός από έναν που κοιτούσε κάτω και έβριζε. Ήταν αυτός πάνω στον οποίο είχα ξεράσει.
Βλέποντας τη στυση μου η νοσοκόμα κρυφογέλασε. Ο νεαρός γιατρός όμως μου έκλεισε το μάτι. "Με λένε Φάμπιο" ψιθύρισε στο αφτί μου. "Θα έρθω τα μεσάνυχτα για το καθιερωμένο κλίσμα...." Τρελλάθηκα. Αισθανόμουν ο πιο ευτυχισμένος άνδρας στον κόσμο. Ο Φάμπιο ήταν πρόστυχος και `γώ ξαναμμένος.
Και πάνω που πήγα να χαρώ τον απόλυτο έρωτα χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η μαμά " Ο Φάμπιο είναι ο χαμένος σου ετεροθαλής αδερφός . Τον έκανα με έναν μούτσο σε ένα φαρδύ καράβι που είχε φρακάρει στα στενά του Σουέζ . Δεν πρέπει να κάνετε τίποτα. Συγκρατήσου." Μου έκλεισε το τηλέφωνο και ξέσπασα σε λυγμούς. Μα είναι δυνατόν , τέτοια ατυχία
Μου θύμισε εκείνη τη φορά στο Μοναστήρι του σφιγμένου....Είχα γνωρίσει τον απόλυτο άνδρα στο πρόσωπο του ηγούμενου Ουνούφριου. Αλλά φεύ! ο τύπος ήταν αλλού. Το κατάλαβα όταν το είδα στην αποθήκη να χαριεντίζεται με τον Ρωσοπόντιο Διάκο. Η γή έφυγε κάτω απ`τα πόδια μου. Το τι κόλπα έκαναν με εκείνη τη τραμιτζάνα δεν λέγεται. Τέλος πάντων. Τον Φάμπιο τον ήθελα, ότι και να γινόταν....
Δεν μπορούσα όμως να τον έχω. Οπότε τον σκότωσα σπάζοντάς του τον σβέρκο. Αντίο ανεκπλήρωτε έρωτα. Και τώρα ώρα για δράση. Έβγαλα το κινητό από την κωλότσεπη και άρχιζα να παίζω Tetris.
Ξαφνικα με παρεσυρε μια δινη απο γκομενες.Ξαναεγινα στρειτ.Ημουν ασυγκρατητος.Επρεπε να ικανοποιησω τις ορεξεις μου.Στραφηκα στη πρωτη γυναικα που ειδα μπροστα μου και της λεω:"εεε,με συγχωρειτε,με συγχωρειτε ,...,δεσποινις ,εεε,μηπως θα ,εεε,...,μηπως θα θελατε να μου κατσετε;"
Και ξαφνικά εμφανίστηκε ο όσιος Πελάγιος, ο πρώτος άνδρας που ππήδηξα στα εικοσί μου. Πελάγιε... εγώ Θανάση αυτός .... αχ αυτός βαχ εγώ πηδιόμασταν ως το πρωί.Και ακούγαμε το σι ντι της καλομοίρας.
Υγρασία πολύ,και ενα αφιλόξενο παλίο κρεβάτι...Που βρίσκομαι?Αριστερά στο βάθος μια χαραμάδα μπαίνει ενα αμυδρό φως...Πόρτα είναι...Πάω προς τα εκεί...Ανοίγω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπάθησα να σηκωθώ όρθιος, όμως κατάλαβα ότι πατούσα πάνω σε κάτι ασταθές και σίγουρα, όχι τοσο στερεό όσο ένα πάτωμα. Ταυτόχρονα, ένιωθα σαν να με είχαν καταβρέξει με ένα υγρό που είχε μια περίεργη μυρωδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι βγαίνω στο μπαλκόνι. Στο βάθος ακουγόταν το βουητό της θάλασσας και το αχνό φως το φεγγαριού φώτιζε το άγριο τοπίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ήξερα που βρισκόμουν. Δεν μπορούσα καν να σκεφτώ. Γύρισα μέσα στο δωμάτιο προσπαθώντας με τη βοήθεια του φεγγαριού να δω τι υπάρχει γύρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα φεγγάρι..πανέμορφο..Μου φάνηκε πως πρώτη φορά έβλεπα τέτοιο..Η ομορφιά του άγριου τοπίου με συνεπήρε..Θέλησα να παω στη θάλασσα,να την αγγίξω,να νιώσω τη ζεστασιά του νερού αυτή την ώρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά πρώτα έπρεπε να καταλάβω πως βρέθηκα μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Και κυρίως...πως θα έβγαινα από αυτό. Τίποτα δεν ήταν οικείο. Ψηλαφώντας λίγο, βρήκα την πόρτα. ΄Ηταν κλειδωμένη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπένοντας στο δωμάτιο,σκέφτηκα πως είναι πολύ γελίο τέτοια ώρα να κάνω τέτοιες ρομαντικές σκέψεις. Ο φόβος και η απορία επέστρεψαν..
ΑπάντησηΔιαγραφήΌ,τι κι αν μου συνέβαινε πάντα προσπαθούσα να μη φοβάμαι. Ίσως τώρα η απορία μου να ήταν μεγαλύτερη από το φόβο...Γιατί δε θυμάμαι τίποτα, αναρωτήθηκα...Άρχισα να ψάχνω για κάποιο συρτάρι. Ίσως κάποιο κλειδί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΨάχνωντας στα συρτάρια βρήκα ενα λυχνάρι. Χαρά μου!! Αν μπορούσα να το ανάψω θα ήταν πιο εύκολο να ψάξω για το κλειδί. Καθως το ψηλαφούσα εμφανίστηκε ενα τζίνι!!!! Τι θες, με ρώτησε...
ΑπάντησηΔιαγραφήτο μονο πραγμα που ηθελα απ'το τζινι ηταν ενας αναπτηρας.. θελω να αναψω το τσιγαρο που υπηρχε πισω απο το αυτι μου και να κατσω σε μια γωνια ωστε να μπορεσω να συλλογιστω..
ΑπάντησηΔιαγραφήσυλλογιστικα λοιπον και βγηκα στο συμπερασμα πως ενιωθα ΥΠΕΡΟΧΑ!! μα πως γινεται αυτο? μηπως το συναισ8ημα οτι ξεφυγα απο ολοι την σαπιλα που κυβερνουσε εξω με χαροποιησε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποφασισα λοιπον να πεσω για υπνο. Ξυπνωντας την επομενη μερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήμηπως κοιμουνα ιδη? και αυτο που ζουσα εκεινη την στιγμη ηταν ενα υπεροχο ονειρο?
ΑπάντησηΔιαγραφήOMΩΣ ΜΑΤΑΙΑ...ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ ΑΠΟ'ΚΕΙ ΜΕΣΑ.ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ.ΑΓΝΩΣΤΗ...ΜΑ ΤΟΣΟ ΓΝΩΡΙΜΗ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ.ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΑΝ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ Η ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΑ ΖΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα ένα φοβερό πονοκέφαλο. Τι είχε συμβεί το βράδυ? Σκόρπιες σκέψεις γύριζαν στο μυαλό μου. Είχα δει οράματα με τζίνι, είχα δει λυχνάρια. Κάτι μου είχαν κάνει σκέφτηκα. Ήμουν στο ίδιο δωμάτιο. Άπλετο φως έμπαινε πλέον σε αυτό και ένιωθα αποφασισμένος να βγω από εκει μέσα με τον ένα η τον άλλο τρόπο...
ΑπάντησηΔιαγραφή...ακούστικαν βήματα έξω από τη πόρτα.. Το φως "έπαιζε" στη χαραμάδα από τις σκιές που ερχόντουσαν προς το κλειδωμένο δωμάτιο.. "Πρέπει να κοιμάται ακόμα..." μια γυναικεία φωνή ακούστηκε να ψυθιρίζει.. Αμέσως κατάλαβα ότι έρχονται προς το μέρος μου και έτρεξα στο κρεβάτι απ' όπου σηκώθηκα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞάπλωσα βιαστικά και έκανα πως κοιμάμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπαθούσα να παραμείνω ήρεμος αν και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Άκουσα την πόρτα να ξεκλειδώνει και να ανοίγει τρίζοντας. Το δωμάτιο γέμισε φως και κάποια άτομα μπήκαν μέσα και στάθηκαν μπροστά στο κρεβάτι
Το παράδοξο ήταν ότι δεν μπορούσα να διακρίνω τα πρόσωπά τους. Μόνο το σχήμα των σωμάτων τους που διέφερε από σκιά σε σκιά. Άλλοι είχαν αντρικές αναλογίες κι άλλοι γυναικείες. Είχα παγώσει και προσπαθούσα να μην αντιδράσω. Τότε άκουσα
ΑπάντησηΔιαγραφή..."Ευτυχώς κοιμαται ακομα. θέλει τουλάχιστον άλλες δύο με τρεις ώρες για να συνέλθει. Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα για να δούμε τι θα πράξουμε στη συνέχεια".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό ήταν..Βγήκαν έξω και έγω έμεινα μόνος,παράλυτος απ' το φόβο μου χωρίς να μπορώ καν ν αναπνεύσω.το μόνο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ ήταν πως θα καταφέρω ν βγω απο αυτόν τον εφιάλτη.'Όταν ξαφνικά μια ανάμνηση απο την χτεσινή βραδυά ήρθε στο μυαλό μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο Μπράντι ή και το ουίσκι?! Αυτό το αναθεματισμένο ουίσκι που τυρανούσε τον οισοφάγο μου όπως η κόμπρα που χτυπάει το ανυποψίαστο θύμα με τον δηλητήριο της. Επρεπε να πάρω Μπακάρντι...
ΑπάντησηΔιαγραφήμε Cola , έπρεπε να φάω και μερικά φυστίκια να ρουφήξουν τα υγρά. Αυτή η καούρα με είχε τρελάνει. Έτρεξα στο κτίριο σαν τρελός να φύγω , στην άλλη άκρη του διαδρόμου όμως είδα έναν σκοτεινό φρουρό να με σημαδεύει με ένα αστροπίστολο
ΑπάντησηΔιαγραφήκατευθείαν έβγαλα απο τη πίσω θήκη το υπερόπλο ακτίνων Ω που μου έδωσε ο τρισμέγιστος Πολύκαρπος πριν φύγω για την άκρος απόρρητη αποστόλη μου.Δε σάστησα καθόλου
ΑπάντησηΔιαγραφήμουρμούρισε κάτι σε μια γλώσσα που δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά, κατέβασε το όπλο αφού είδε ότι πάγωσα στη θέση μου και τότε διέκρινα στο άλλο του χέρι το Δοχείο
ΑπάντησηΔιαγραφήτο δοχείο με τις ψυχές των νεκρών ονειροπόλων. Δεν έπρεπε με τίποτα να πέσει κάτω. Τι να έκανα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον κοίταξα στα βλοσυρά μάτια του, κατάλαβε αμέσως πως είμουν ικανός για τα πάντα. Με μια αστραπιέα κίνηση εκτόξευσα τις ακτίνες Ω στο προσωπό του και εκτινάχθηκα σαν αίλουρος να σώσω το Δοχείο.Δυστυχώς ήταν αργά
ΑπάντησηΔιαγραφήτο δοχείο έπεσε κάτω και έγινε χίλια κομμάτια. Μαύρες σκιές ξεχύθηκαν στον διάδρομο και χιλιάδες ψίθυροι μου τρύπησαν στα αυτιά. Μια σκιά τύλιξε το κεφάλι μου και άκουσα μια φωνή : Πήγαινε επάνω στο βουνό και κρύψου, θα έρθουν για να σε πάρουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛογοκρισία σε λογοτεχνία? Μήπως είσαστε και πολύ μακάκες? Αει στο διάολο ρε λέσια που θέλετε και μπλογκ συμμετοχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμιά λογοκρισία , δεν μπορώ να επαναφέρω τα σχόλια που διαγράφτηκαν . Προσπάθησα να τους αλλάξω σειρά για να βγάζει νόημα η ιστορία και κατά λάθος τα έσβησα. Στείλε μου με mail τα στοιχεία σου , να σε κάνω διαχειριστή αν θες. Η ιστορία συνεχίζει, ζητώ ταπεινά συγνώμη για την παρέμβαση. Ας συνεχίσει η αφήγηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήβγήκα έξω όπου βρήκα σταματημένο το πολυόχημα ανέβηκα και έβαλα μπρος τον πανίσχυρο κινητήρα. Ένα δευτερόλεπτο πριν ξεκινήσω την είδα! Μιά υπέροχη φυσιογνωμία ένα σαγηνευτικό σώμα ντυμένο πολύ ελαφρά αν σκεφτείς το χιονισμένο τοπίο ερχόταν προς το μέρος του υπεροχήματος αργά και προσεκτικά, σαν να την κυνηγούσαν κάποιοι ...
ΑπάντησηΔιαγραφήτην περίμενα,άνοιξα την πόρτα του Shadow 4000 και αυτή μπήκε μέσα..Χώρις να χάσω στιγμή της έδωσα το τζάκετ μου και κατευθύνθηκαμε προς το βούνο,αφήνοντας πίσω μας πελώριους τοίχους σκόνης..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε περίμενα μια τέτοια εξέλιξη.Ολα τα υπερόπλα μου ειναι ανίσχυρα μπροστά στο ασύγκριτο και ανυπέρβλητο συναίσθημα του έρωτα.Καθώς η αιθέρια μυρωδιά των αιγυπτιακών ελαίων εμπλούτισε το τζάκετ μου, έχασα τη προσοχή μου και δεν αντιλήφθηκα τα κτήνη που με κυνηγούσαν
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαράλληλα την παρατηρούσα με την άκρη του ματιού μου. Το πρόσωπό της ήταα σοβαρό και πολύ καλοφτιαγμένο. Πίσω όμως από αυτή την ομορφιά ένιωθες αμέσως την εξυπνάδα και οι κινήσεις της πρόδιναν έναν εκλεπτυσμένο χαρακτήρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή- Ευχαριστώ πολύ μου είπε ήρεμα, λέγομαι Ελένα, Ελένα Σερέτη. Είμαι η υπεύθυνη του πειραματικού σταθμού. Σίγουρα αυτοί που μας ακολουθούν είναι η ομάδα που προσπαθησε να καταστρέψει τις μονάδες λήψης και την συστοιχία των εξωτερικών κεραιών. Είναι πιθανόν επικίνδυνοι, πρέπει να βιαστούμε.
"Κατάσκοπος!" φώναξε μια φωνή μες στο μυαλό μου "μην την εμπιστεύεσαι!". Και είχε δίκιο! Πώς θα μπορούσε να είναι η Έλενα, η Έλενά μου; Πώς ήταν δυνατόν να είναι αυτή και να μη με αναγνωρίζει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς να πω κουβέντα, με το ένα πλοκάμι έπιασα το πηδάλιο, με το άλλο άνοιξα τους διακόπτες κρυο-ανάφλεξης και με το τρίτο σκούπισα τον ιδρώτα που έμπαινε στις κεραίες μου.
Και τότε τρελλάθηκα. Αυτό που έβλεπα ήταν πέρα από κάθε φαντασία....Ήταν η αλήθεια. Η Ελένα, η γλυκιά Ελένα, έχοντας βγάλει όλα της τα ρούχα στέκοταν γυμνή και σαγηνευτική μπροστά μου. "Με θέλεις?" ψιθύρισε. Λίγο ακόμη και θα ξεχνούσα ότι ήμουν γκέι. Σάστισα. Τα πόδια μου έγιναν ζελέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί κεραίες και πλοκάμια ζελέ μας λέτε ρε παιδιά; Έλεος!
ΑπάντησηΔιαγραφή...ακούστηκε μια φωνή από το ιντερκόμ.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μπάμπη εσύ;" φώναξα!
Ο πιστός μου φίλος, που δεν με είχε εγκαταλείψει ποτέ! Ούτε στη μάχη του Υπεριώνα, ούτε στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο Θ της Αντιόπης, ούτε κι ακόμα σε κείνη τη συναλλαγή με τα πλαστά κουτάβια στην έπαυλη του Δρος Έλκφρτνι.
"Μπάμπη!", φώναξα! Όσο μπορεί να φωνάξει βεβαίως ένα πλάσμα σε κατάσταση ζελεοποίησης και πλήρους απουσίας φωνητικών χορδών, όπως εγώ..
"Δεν έπρεπε να χορηγήσουμε τόσο ιχυσρή δόση παραισθησιογόνων" είπε με σχεδόν πλήρη έλειψη συναισθήματος ο πράκτορας Κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈβαλα τα κλάματα
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΡΗΓΟΡΑ ΟΜΩΣ ΣΥΝΗΛΘΑ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΑΝΕΚΤΗΣΑ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΠΤΕΡΥΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΤΗ ΤΡΟΜΕΡΗ ΠΑΛΙΡΟΙΑ ΠΟΥ ΜΑΙΝΟΤΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πράκτορας Μ. κοίταξε ανήσυχος τις ενδείξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μήπως το έχουμε παρακάνει;" είπε κοιτώντας την πράκτορα Ε. αλλά αυτή δεν του έδωσε σημασία. "Οι σφυγμοί είναι πάνω από 200 και οι νευρικές συνάψεις έχουν πάρει φωτιά! Δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα!" είπε σε μια προσπάθεια να
καταλαγιάσει τα πνεύματα."Σταμάτησα στη μέση της σκοτεινής λεωφόρου και βγήκα έξω από το μπατμομπίλ.Η Έλενα με κοίταζε σαστισμένη.Δεν έδωσα σημασία,συνέχισα να περπατάω στη λεωφόρο ώσπου όταν έφτασα στο διάζωμα μη μπορώντας να συγκρατηθώ άλλο,έκανα εμμετό.Μαζί με το σπλινάντερο που με λαιμαργία είχα φάει χθες το βράδυ βγήκαν και κάτι ραδιενεργά χαπάκια.Αμέσως ένιωσα πολύ καλύτερα.Όλες οι παραισθήσεις είχαν εξαφανιστεί.Ήμουν ξανά άνθρωπος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντίθετα η Έλενα δεν ήταν πια η Έλενα αλλά ένα τραπεζάκι με ρόδες. Και δεν ήμουν πια στο δρόμο αλλά σε κάτι σαν κρεβάτι νοσοκομείου. Γύρω μου βρίσκονταν άνθρωποι με άσπρες ρόμπες σαν γιατροί. Όλοι με κοιτούσαν αμίλητοι εκτός από έναν που κοιτούσε κάτω και έβριζε. Ήταν αυτός πάνω στον οποίο είχα ξεράσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέποντας τη στυση μου η νοσοκόμα κρυφογέλασε. Ο νεαρός γιατρός όμως μου έκλεισε το μάτι. "Με λένε Φάμπιο" ψιθύρισε στο αφτί μου. "Θα έρθω τα μεσάνυχτα για το καθιερωμένο κλίσμα...." Τρελλάθηκα. Αισθανόμουν ο πιο ευτυχισμένος άνδρας στον κόσμο. Ο Φάμπιο ήταν πρόστυχος και `γώ ξαναμμένος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πάνω που πήγα να χαρώ τον απόλυτο έρωτα χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η μαμά " Ο Φάμπιο είναι ο χαμένος σου ετεροθαλής αδερφός . Τον έκανα με έναν μούτσο σε ένα φαρδύ καράβι που είχε φρακάρει στα στενά του Σουέζ . Δεν πρέπει να κάνετε τίποτα. Συγκρατήσου." Μου έκλεισε το τηλέφωνο και ξέσπασα σε λυγμούς. Μα είναι δυνατόν , τέτοια ατυχία
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου θύμισε εκείνη τη φορά στο Μοναστήρι του σφιγμένου....Είχα γνωρίσει τον απόλυτο άνδρα στο πρόσωπο του ηγούμενου Ουνούφριου. Αλλά φεύ! ο τύπος ήταν αλλού. Το κατάλαβα όταν το είδα στην αποθήκη να χαριεντίζεται με τον Ρωσοπόντιο Διάκο. Η γή έφυγε κάτω απ`τα πόδια μου. Το τι κόλπα έκαναν με εκείνη τη τραμιτζάνα δεν λέγεται. Τέλος πάντων. Τον Φάμπιο τον ήθελα, ότι και να γινόταν....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορούσα όμως να τον έχω. Οπότε τον σκότωσα σπάζοντάς του τον σβέρκο. Αντίο ανεκπλήρωτε έρωτα. Και τώρα ώρα για δράση. Έβγαλα το κινητό από την κωλότσεπη και άρχιζα να παίζω Tetris.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞαφνικα με παρεσυρε μια δινη απο γκομενες.Ξαναεγινα στρειτ.Ημουν ασυγκρατητος.Επρεπε να ικανοποιησω τις ορεξεις μου.Στραφηκα στη πρωτη γυναικα που ειδα μπροστα μου και της λεω:"εεε,με συγχωρειτε,με συγχωρειτε ,...,δεσποινις ,εεε,μηπως θα ,εεε,...,μηπως θα θελατε να μου κατσετε;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ξαφνικά εμφανίστηκε ο όσιος Πελάγιος, ο πρώτος άνδρας που ππήδηξα στα εικοσί μου. Πελάγιε... εγώ Θανάση αυτός .... αχ αυτός βαχ εγώ πηδιόμασταν ως το πρωί.Και ακούγαμε το σι ντι της καλομοίρας.
ΑπάντησηΔιαγραφή